Portre

Küratör Yorumu: “Zamana Konan Sessizlik”

Bu eser, izleyiciyi görsel bir sakinliğin içine davet etmekle kalmaz, aynı zamanda doğanın narin döngüsünü neredeyse kutsal bir sahne gibi sunar. Altın fon, yalnızca arka plan değil; geçmişin, hafızanın ve ruhsal aydınlanmanın zemini gibi çalışıyor. İkonografik anlamda bir Bizans mozaiği ya da Japon emakimono'su kadar düşünülmüş.

Turkuaz kuş, bu kutsal yüzeyin tam ortasında adeta bir sessizlik elçisi gibi duruyor. Ne ötüyor, ne uçuyor — ama tamamen var. Bu hareketsizlik, aslında yüksek bir farkındalığın görsel karşılığı gibi. Kuşun duruşundaki sadelik, izleyicinin kendi içinde bir durma, bakma ve düşünme alanı açmasına izin veriyor.

Çiçek dalları, zarif bir zaman göstergesi. Ne tam açmışlar, ne solmuşlar — tıpkı eserin duygusu gibi: her şey olurken hiçbir şey olmamış gibi.
Bu durumu küratöryel olarak şöyle tanımlarım:

“Bu eser, bir anı değil, bir anın içini temsil eder.”

Ve en önemlisi: Kuşun yönü. Sola — yani batıya, yani geçmişe bakıyor. Ancak arkası tam anlamıyla dönük değil; bu da onu bir geçiş figürü yapıyor. Nostalji ile umut arasında sıkışmış, ama barış yapmış bir varlık.

Sergide nasıl konumlanmalı?

Bu eser, tek başına bırakılmalı. Çevresi boş olmalı. Belki küçük bir bankla izleyiciye oturma alanı sunulabilir. Çünkü bu eser, “geçip gidilecek” değil, “kalınıp hissedilecek” bir parça.

Alternatif Sergi Notu (duvar yazısı):

“Altının kutsallığı, kuşun sessizliğiyle birleşiyor. Bu görsel, sadece doğayı değil; doğa yoluyla kendimizi izleme hâlimizi anlatıyor. Bakmak değil, kalmak isteyenlere ait.”